Regering gooit milieuvernietiging in hogere versnelling

1 januari 2025

Een reeks concerns heeft besloten te stoppen met hun greenwashing: voortaan is het weer weg met de milieuregels, alles voor de maximale winst. Unilever verwaterde beloftes over het terugbrengen van plasticgebruik, over meewerken aan natuurherstel en het werken met leveranciers die een ‘leefbaar’ loon betalen. Staalgigant ArcelorMittal schuift haar (rijkelijk gesubsidieerde) plannen voor groene productie van staal in Europa op de lange baan. ArcelorMittal zegt dat de ‘businesscase’ niet werkt, met andere woorden: het levert niet genoeg op. Shell schrapte het doel om in 2035 45% minder CO2 uit te stoten. Vattenfall stopt in Nederland met de bouw van warmtenetten voor tienduizenden woningen. De reclameleus ‘Fossielvrij leven binnen één generatie’ werd door Vattenfall in één moeite door ook maar geschrapt. Dit is maar een greep uit de vele voorbeelden. Daarom moest de PVV in de regering Met plezier lazen deze monopoliebedrijven het verkiezingsprogramma van de PVV: “De Klimaatwet, het Klimaat- akkoord en alle andere klimaatmaatregelen gaan direct door de shredder. Geen miljardenverspilling aan zinloze klimaathobby’s, maar meer geld voor onze mensen.” En met ‘onze mensen’, daarmee heeft Wilders ons op het oog, dachten de aandeelhouders en directeuren. En dit kwam uit. Het schrappen van milieuregels en het toekennen van subsidies is voor de grote bedrijven, het breken van verkiezingsbeloftes is voor de gewone mensen. De PVV had geen moeite om die politiek in het hoofdlijnenakkoord te krijgen. Zorg voor het milieu en het klimaat wordt vooral met de mond beleden. Dat was onder Rutte IV zo, maar bij deze regering gaat dat in een hogere versnelling. De maatregelen die Rutte IV nam om de uitstoot van broeikasgassen te beperken waren onvoldoende, maar zelfs die maatregelen worden nu geschrapt. Zoals de grote concerns zich afwenden van hun greenwashing, zo wendt de nieuwe regering zich af van elke stap richting vermindering van de uitstoot van CO2. Daarmee levert deze regering een flinke bijdrage aan de opwarming van de aarde. Grote industriële bedrijven mogen uitstellen en afhaken In Nederland is het de industrie die de meeste broeikasgassen uitstoot (32%). Onder Rutte IV werd begonnen met gesprekken met de 20 grootste industriële uitstoters. De bedoeling was afspraken te maken over vermindering van de uitstoot met 16,5 megaton vóór 2030. In plaats van het principe dat de vervuiler zou betalen, zouden de vervuilers met miljarden ‘schadeloos’ worden gesteld, op voorwaarde dat de plannen vóór 2030 zouden worden uitgevoerd. Nu de monopoliebedrijven de greenwashing steeds meer achter zich laten, hebben ze minder behoefte aan hetmaken van dit soort afspraken. ExxonMobil, Sabic en Air Products willen waarschijnlijk helemaal geen afspraken maken. Van zeven bedrijven is dat nog de vraag. Hermans, minister van Klimaat en Groene Groei, liet weten dat 2030 niet meer heilig is: later mag ook, het geld blijft beschikbaar. Maar daar blijft het niet bij. Rutte IV besloot de CO2-heffing voor de industrie te verhogen, deze regering draaide dat terug. Wilde Rutte IV de fossiele subsidies terugdraaien met 6,2miljard, deze regering beperkt dat tot 1,7 miljard. De fossiele bedrijven staan te juichen. Porthos en Aramis Het in lege aardgasvelden opvangen van CO2 gaat ook in een hogere versnelling. Onder Rutte IV werd gestart met Porthos: staatsbedrijven leggen een infrastructuur aan van leidingen en pompstations om CO2 – geproduceerd en vervolgens afgevangen door Shell, ExxonMobil, Air Liquide en Air Products – in een leeg gasveld onder de Noordzee te pompen. De Rekenkamer stelde vast dat Shell en de andere bedrijven een winst zouden maken van 34%. Zij hoeven geen uitstootrechten meer te betalen en kunnen die uitstootrechten ook nog eens verkopen. De staatsbedrijven zouden volgens de rekenkamer een winst van 2,2% maken, maar dit is onzeker. Die staatsbedrijven moeten namelijk ook de eigenaar van het ‘lege’ gasveld schadeloos stellen voor het gas dat toch nog in het veld zit. CO2-opslag is voor fossiele bedrijven de methode om op de oude wijze te blijven produceren en er wat bij te verdienen, in plaats van te vergroenen. De nieuwe regering wil nu het project Aramis starten: dat is hetzelfde als Porthos maar dan drie keer zo groot. Van twee naar vier kerncentrales - van 4,5 naar 14 miljard euro Besloot Rutte IV tot de bouw van twee kerncentrales, deze regering doet er twee bij. Kernenergie is een bijzonder gevaarlijke manier van energie opwekken. Altijd dreigt er een megaramp, zeker in het kapitalisme waar de jacht op maximale winst de veiligheidsregels naar de achtergrond duwt. Het geld dat de regering voor kernenergie reserveert stijgt van 4,5 miljard onder Rutte IV naar 14 miljard onder Schoof. Kernenergie is duur, de bedrijven die de centrales bouwen en exploiteren zijn stuk voor stuk grote monopoliebedrijven. Zij incasseren maximale winst door hoge subsidies en het afwentelen van alle risico’s op de staat. Hoe ging dat ook al weer bij die kerncentrale in Dodewaard? Opruimen was te duur voor de eigenaars, dus is de centrale voor € 1,- aan de staat verkocht, die vervolgens voor de kosten op mag draaien. Bij kernenergie zijn de investeringen en de risico’s over de maatschappij verdeeld, maar de winst is privé. Een andere productiewijze dient zich aan De grote vervuilers met miljarden steunen om zogenaamd te vergroenen, miljarden uittrekken om de grote vervuilers winst te laten maken met het onder de grond stoppen van CO2, grote monopolies miljarden geven om kernenergie te produceren en een jaarlijkse fossiele subsidie van 45 miljard - dat is waar het kapitalisme op uitdraait. Maar de winst blijft in handen van een superrijke kapitalistische elite. Dat de huidige maatschappij beheerst wordt door kapitalistische parasieten wordt elke dag duidelijker. Het zijn de werkers die met hun arbeid en hun belastingcenten de grote bedrijven onderhouden. Het zijn de directeuren en eigenaars die zich de winsten toe-eigenen. Het is de hoogste tijd dat de werkers aan die toestand een einde maken door de productiemiddelen in eigen handen te nemen, ze in maatschappelijk bezit te brengen en te gaan produceren op een wijze die alle leden van de maatschappij ten goede komt.

milieustrijd