Nodig is een aaneensluiting van de arbeiders in Israël en in de Palestijnse gebieden 1 mei 2023
Op 15 mei herdenken de Palestijnen en hun vrienden overal ter wereld de ‘Nakba’, de ‘Catastrofe’. Zionistische strijdgroepen verjoegen 75 jaar geleden Palestijnen van hun land en jaagden tienduizenden anderen op de vlucht om aan hun terreur te ontkomen. Meer dan 750.000 Palestijnen raakten ontheemd en hebben nog steeds hun huis, hun land niet terug. Integendeel, in de tijdens de zesdaagse oorlog van 1967 door Israël bezette gebieden worden door zionistische kolonisten steeds meer nederzettingen gevestigd. Dat is in strijd met internationaal recht, maar werd en wordt door de alle opeenvolgende regeringen van Israël niet alleen maar ‘gedoogd’, maar openlijk bevorderd. Kolonisten en het leger gebruiken alle vormen van geweld tegen de Palestijnen die zich verzetten. Volgens cijfers van de VN zijn bij confrontaties tussen 2008 en begin april dit jaar 6269 Palestijnen gedood - tegenover 293 Israëliërs. Dit inclusief de slachtoffers van strafexpedities tegen familie of dorpsgenoten van iemand die een verzetsdaad heeft gepleegd. In de media wordt overigens alleen bij Palestijnen van ‘terrorisme’ gesproken. Tussen de nederzettingen zijn wegen aangelegd waar Palestijnen niet, of alleen na toegangscontrole mogen komen. In de Gazastrook worden twee miljoen Palestijnen in feite opgesloten als in een openluchtgevangenis, die ze alleen met toestemming van Israël mogen verlaten. Palestijnen die in Israël zelf leven hebben minder sociale voorzieningen dan de andere Israëliërs, met als excuus dat zij ook geen militaire dienstplicht (mogen) vervullen. Apartheidsstaat Amnesty International spreekt daarom van een apartheidssysteem, dat in internationale verdragen als een ernstige schending van mensenrechten wordt beschouwd. Maar toch beperken de westerse bondgenoten, inclusief Nederland, zich tot hooguit een zwakke kritiek op de Israëlische regering, terwijl degenen met terechte kritiek op de zionistische staat worden aangevallen met het verwijt van antisemitisme – tot aan rechtszaken toe in een reeks van landen. De terechte verontwaardiging over de holocaust door de fascisten in de Tweede Wereldoorlog wordt misbruikt om Israël als steunpilaar van imperialistische belangen alle ruimte te geven - terwijl fascisten nu zelfs deel uitmaken van de Israëlische regering. De eerste maanden van dit jaar betrof de berichtgeving in de media over Israël vooral de massale demonstraties tegen de ondemocratische plannen van de in december aangetreden regering-Netanyahu - met reactionaire religieuze en fascistische partijen zoals het Joods National Front van politieminister Ben- Gvir, die openlijk zegt het hele Palestijnse gebied te willen annexeren. Netanyahu c.s. willen de invloed van het parlement op de samenstelling van het Hooggerechtshof vergroten en het mogelijk maken dat een meerderheid in het parlement zonder de kritiek van het hof hun reactionaire wetten door kan voeren - vooral om harder tegen de Palestijnen op te kunnen treden. Tegelijk wil Netanyahu hiermee voorkomen dat hij wegens grootschalige corruptie de cel in zou gaan. Verzet tegen reactionaire coalitie Maar dit leidde tot groot verzet onder de Israëlische bevolking, die in grote meerderheid niet gediend is van reactionaire wetten, maar ook onbelemmerd tegen de bezuinigingen en corruptie van de regering wil kunnen ageren. Honderdduizenden Israëliërs gingen dag na dag de straat op. Uiteindelijk trok de regering de wetten tijdelijk in, maar niet na druk van het Israëlische leger, de veiligheidsdienst en van de Verenigde Staten - die hun steunpilaar in het Midden-Oosten jaarlijks miljarden aan militaire steun geven. Hun argument tegen deze wetgeving was dat deze het beeld van Israël als ‘democratisch eiland’ in het Midden-Oosten zou verstoren. En dan wordt het moeilijker de onderdrukking van de Palestijnen te kunnen verkopen. Hoe deze situatie te doorbreken, waarbij de Palestijnen nog steeds met honderdduizenden als vluchtelingen moeten leven en in Palestina worden onderdrukt en als minderwaardig behandeld? Zij zien hoe de regeringen van de Arabische landen goede betrekkingen met Israël aanknopen – omdat dit voordelig is voor hun economische en politieke belangen. Zij zien hoe de Palestijnse Autoriteit, die officieel de Palestijnse gebieden bestuurt, zich laat omkopen en machteloos is tegen de Israëlische regering. De Palestijnen kunnen alleen op eigen kracht en op internationale solidariteit vertrouwen. De weg naar bevrijding van Palestina is een nieuwe intifada opgezet van onderaf, waarbij de leiders met eigen belangen opzij worden gezet en het alleen gaat om de belangen van werkende mensen. Zo een intifada kan steunen op de solidariteit van alle anti-imperialisten en antifascisten. Nodig is een aaneensluiting van de arbeiders in Israël en in de Palestijnse gebieden, op basis van het principe dat Lenin al ruim 100 jaar geleden formuleerde: ‘Geen volk kan vrij zijn dat zelf andere volken onderdrukt’.
Solidariteit met
de Palestijnse strijd
dvl
pib
RM
RM
Solidariteit met
de Palestijnse strijd
1 mei 2023
Op 15 mei herdenken de Palestijnen en hun vrienden overal ter wereld de ‘Nakba’, de ‘Catastrofe’. Zionistische strijdgroepen verjoegen 75 jaar geleden Palestijnen van hun land en jaagden tienduizenden anderen op de vlucht om aan hun terreur te ontkomen. Meer dan 750.000 Palestijnen raakten ontheemd en hebben nog steeds hun huis, hun land niet terug. Integendeel, in de tijdens de zesdaagse oorlog van 1967 door Israël bezette gebieden worden door zionistische kolonisten steeds meer nederzettingen gevestigd. Dat is in strijd met internationaal recht, maar werd en wordt door de alle opeenvolgende regeringen van Israël niet alleen maar ‘gedoogd’, maar openlijk bevorderd. Kolonisten en het leger gebruiken alle vormen van geweld tegen de Palestijnen die zich verzetten. Volgens cijfers van de VN zijn bij confrontaties tussen 2008 en begin april dit jaar 6269 Palestijnen gedood - tegenover 293 Israëliërs. Dit inclusief de slachtoffers van strafexpedities tegen familie of dorpsgenoten van iemand die een verzetsdaad heeft gepleegd. In de media wordt overigens alleen bij Palestijnen van ‘terrorisme’ gesproken. Tussen de nederzettingen zijn wegen aangelegd waar Palestijnen niet, of alleen na toegangscontrole mogen komen. In de Gazastrook worden twee miljoen Palestijnen in feite opgesloten als in een openluchtgevangenis, die ze alleen met toestemming van Israël mogen verlaten. Palestijnen die in Israël zelf leven hebben minder sociale voorzieningen dan de andere Israëliërs, met als excuus dat zij ook geen militaire dienstplicht (mogen) vervullen. Apartheidsstaat Amnesty International spreekt daarom van een apartheidssysteem, dat in internationale verdragen als een ernstige schending van mensenrechten wordt beschouwd. Maar toch beperken de westerse bondgenoten, inclusief Nederland, zich tot hooguit een zwakke kritiek op de Israëlische regering, terwijl degenen met terechte kritiek op de zionistische staat worden aangevallen met het verwijt van antisemitisme – tot aan rechtszaken toe in een reeks van landen. De terechte verontwaardiging over de holocaust door de fascisten in de Tweede Wereldoorlog wordt misbruikt om Israël als steunpilaar van imperialistische belangen alle ruimte te geven - terwijl fascisten nu zelfs deel uitmaken van de Israëlische regering. De eerste maanden van dit jaar betrof de berichtgeving in de media over Israël vooral de massale demonstraties tegen de ondemocratische plannen van de in december aangetreden regering- Netanyahu - met reactionaire religieuze en fascistische partijen zoals het Joods National Front van politieminister Ben-Gvir, die openlijk zegt het hele Palestijnse gebied te willen annexeren. Netanyahu c.s. willen de invloed van het parlement op de samenstelling van het Hooggerechtshof vergroten en het mogelijk maken dat een meerderheid in het parlement zonder de kritiek van het hof hun reactionaire wetten door kan voeren - vooral om harder tegen de Palestijnen op te kunnen treden. Tegelijk wil Netanyahu hiermee voorkomen dat hij wegens grootschalige corruptie de cel in zou gaan. Verzet tegen reactionaire coalitie Maar dit leidde tot groot verzet onder de Israëlische bevolking, die in grote meerderheid niet gediend is van reactionaire wetten, maar ook onbelemmerd tegen de bezuinigingen en corruptie van de regering wil kunnen ageren. Honderdduizenden Israëliërs gingen dag na dag de straat op. Uiteindelijk trok de regering de wetten tijdelijk in, maar niet na druk van het Israëlische leger, de veiligheidsdienst en van de Verenigde Staten - die hun steunpilaar in het Midden-Oosten jaarlijks miljarden aan militaire steun geven. Hun argument tegen deze wetgeving was dat deze het beeld van Israël als ‘democratisch eiland’ in het Midden-Oosten zou verstoren. En dan wordt het moeilijker de onderdrukking van de Palestijnen te kunnen verkopen. Hoe deze situatie te doorbreken, waarbij de Palestijnen nog steeds met honderdduizenden als vluchtelingen moeten leven en in Palestina worden onderdrukt en als minderwaardig behandeld? Zij zien hoe de regeringen van de Arabische landen goede betrekkingen met Israël aanknopen – omdat dit voordelig is voor hun economische en politieke belangen. Zij zien hoe de Palestijnse Autoriteit, die officieel de Palestijnse gebieden bestuurt, zich laat omkopen en machteloos is tegen de Israëlische regering. De Palestijnen kunnen alleen op eigen kracht en op internationale solidariteit vertrouwen. De weg naar bevrijding van Palestina is een nieuwe intifada opgezet van onderaf, waarbij de leiders met eigen belangen opzij worden gezet en het alleen gaat om de belangen van werkende mensen. Zo een intifada kan steunen op de solidariteit van alle anti-imperialisten en antifascisten. Nodig is een aaneensluiting van de arbeiders in Israël en in de Palestijnse gebieden, op basis van het principe dat Lenin al ruim 100 jaar geleden formuleerde: ‘Geen volk kan vrij zijn dat zelf andere volken onderdrukt’.
DVL
PiB
DVL
internationaal
75 jaar Nakba - ‘catastrofe’