Nodig is een aaneensluiting van de arbeiders
in Israël en in de Palestijnse gebieden
1 mei 2023
Op 15 mei herdenken de Palestijnen en hun vrienden overal ter
wereld de ‘Nakba’, de ‘Catastrofe’. Zionistische strijdgroepen
verjoegen 75 jaar geleden Palestijnen van hun land en jaagden
tienduizenden anderen op de vlucht om aan hun terreur te
ontkomen.
Meer dan 750.000 Palestijnen raakten ontheemd en hebben nog
steeds hun huis, hun land niet terug. Integendeel, in de tijdens de
zesdaagse oorlog van 1967 door Israël bezette gebieden worden
door zionistische kolonisten steeds meer nederzettingen
gevestigd.
Dat is in strijd met internationaal recht, maar werd en wordt door
de alle opeenvolgende regeringen van Israël niet alleen maar
‘gedoogd’, maar openlijk bevorderd. Kolonisten en het leger
gebruiken alle vormen van geweld tegen de Palestijnen die zich
verzetten.
Volgens cijfers van de VN zijn bij confrontaties tussen 2008 en
begin april dit jaar 6269 Palestijnen gedood - tegenover 293
Israëliërs. Dit inclusief de slachtoffers van strafexpedities tegen
familie of dorpsgenoten van iemand die een verzetsdaad heeft
gepleegd. In de media wordt overigens alleen bij Palestijnen van
‘terrorisme’ gesproken. Tussen de nederzettingen zijn wegen
aangelegd waar Palestijnen niet, of alleen na toegangscontrole
mogen komen. In de Gazastrook worden twee miljoen Palestijnen
in feite opgesloten als in een openluchtgevangenis, die ze alleen
met toestemming van Israël mogen verlaten. Palestijnen die in
Israël zelf leven hebben minder sociale voorzieningen dan de
andere Israëliërs, met als excuus dat zij ook geen militaire
dienstplicht (mogen) vervullen.
Apartheidsstaat
Amnesty International spreekt daarom van een
apartheidssysteem, dat in internationale verdragen als een
ernstige schending van mensenrechten wordt beschouwd. Maar
toch beperken de westerse bondgenoten, inclusief Nederland, zich
tot hooguit een zwakke kritiek op de Israëlische regering, terwijl
degenen met terechte kritiek op de zionistische staat worden
aangevallen met het verwijt van antisemitisme – tot aan
rechtszaken toe in een reeks van landen. De terechte
verontwaardiging over de holocaust door de fascisten in de
Tweede Wereldoorlog wordt misbruikt om Israël als steunpilaar
van imperialistische
belangen alle ruimte te geven - terwijl fascisten nu zelfs deel
uitmaken van de Israëlische regering.
De eerste maanden van dit jaar betrof de berichtgeving in de
media over Israël vooral de massale demonstraties tegen de
ondemocratische plannen van de in december aangetreden
regering-Netanyahu - met reactionaire religieuze en fascistische
partijen zoals het Joods National Front van politieminister Ben-
Gvir, die openlijk zegt het hele Palestijnse gebied te willen
annexeren. Netanyahu c.s. willen de invloed van het parlement op
de samenstelling van het Hooggerechtshof vergroten en het
mogelijk maken dat een meerderheid in het parlement zonder de
kritiek van het hof hun reactionaire wetten door kan voeren -
vooral om harder tegen de Palestijnen op te kunnen treden.
Tegelijk wil Netanyahu hiermee voorkomen dat hij wegens
grootschalige corruptie de cel in zou gaan.
Verzet tegen reactionaire coalitie
Maar dit leidde tot groot verzet onder de Israëlische bevolking, die
in grote meerderheid niet gediend is van reactionaire wetten,
maar ook onbelemmerd tegen de bezuinigingen en corruptie van
de regering wil kunnen ageren. Honderdduizenden Israëliërs
gingen dag na dag de straat op. Uiteindelijk trok de regering de
wetten tijdelijk in, maar niet na druk van het Israëlische leger, de
veiligheidsdienst en van de Verenigde Staten - die hun steunpilaar
in het Midden-Oosten jaarlijks miljarden aan militaire steun
geven.
Hun argument tegen deze wetgeving was dat deze het beeld van
Israël als ‘democratisch eiland’ in het Midden-Oosten zou
verstoren. En dan wordt het moeilijker de onderdrukking van de
Palestijnen te kunnen verkopen. Hoe deze situatie te doorbreken,
waarbij de Palestijnen nog steeds met honderdduizenden als
vluchtelingen moeten leven en in Palestina worden onderdrukt en
als minderwaardig behandeld? Zij zien hoe de regeringen
van de Arabische landen goede betrekkingen met Israël
aanknopen – omdat dit voordelig is voor hun economische en
politieke belangen. Zij zien hoe de Palestijnse Autoriteit, die
officieel de Palestijnse gebieden bestuurt, zich laat omkopen en
machteloos is tegen de Israëlische regering.
De Palestijnen kunnen alleen op eigen kracht en op internationale
solidariteit vertrouwen. De weg naar bevrijding van Palestina is
een nieuwe intifada opgezet van onderaf, waarbij de leiders met
eigen belangen opzij worden gezet en het alleen gaat om de
belangen van
werkende mensen. Zo een intifada kan steunen op de solidariteit
van alle anti-imperialisten
en antifascisten. Nodig is een aaneensluiting van de arbeiders in
Israël en in de Palestijnse gebieden, op basis van het principe dat
Lenin al ruim 100 jaar geleden formuleerde: ‘Geen volk kan vrij
zijn dat zelf andere volken onderdrukt’.
Solidariteit met
de Palestijnse strijd
Solidariteit met
de Palestijnse strijd
1 mei 2023
Op 15 mei herdenken de
Palestijnen en hun vrienden overal
ter wereld de ‘Nakba’, de
‘Catastrofe’. Zionistische
strijdgroepen verjoegen 75 jaar
geleden Palestijnen van hun land
en jaagden tienduizenden anderen
op de vlucht om aan hun terreur te
ontkomen.
Meer dan 750.000 Palestijnen
raakten ontheemd en hebben nog
steeds hun huis, hun land niet
terug. Integendeel, in de tijdens de
zesdaagse oorlog van 1967 door
Israël bezette gebieden worden
door zionistische kolonisten steeds
meer nederzettingen gevestigd.
Dat is in strijd met internationaal
recht, maar werd en wordt door de
alle opeenvolgende regeringen van
Israël niet alleen maar ‘gedoogd’,
maar openlijk bevorderd.
Kolonisten en het leger gebruiken
alle vormen van geweld tegen de
Palestijnen die zich verzetten.
Volgens cijfers van de VN zijn bij
confrontaties tussen 2008 en begin
april dit jaar 6269 Palestijnen
gedood - tegenover 293 Israëliërs.
Dit inclusief de slachtoffers van
strafexpedities tegen familie of
dorpsgenoten van iemand die een
verzetsdaad heeft gepleegd. In de
media wordt overigens alleen bij
Palestijnen van ‘terrorisme’
gesproken. Tussen de
nederzettingen zijn wegen
aangelegd waar Palestijnen niet, of
alleen na toegangscontrole mogen
komen. In de Gazastrook worden
twee miljoen Palestijnen in feite
opgesloten als in een
openluchtgevangenis, die ze alleen
met toestemming van Israël mogen
verlaten. Palestijnen die in Israël
zelf leven hebben minder sociale
voorzieningen dan de andere
Israëliërs, met als excuus dat zij
ook geen militaire dienstplicht
(mogen) vervullen.
Apartheidsstaat
Amnesty International spreekt
daarom van een
apartheidssysteem, dat in
internationale verdragen als een
ernstige schending van
mensenrechten wordt beschouwd.
Maar toch beperken de westerse
bondgenoten, inclusief Nederland,
zich tot hooguit een zwakke kritiek
op de Israëlische regering, terwijl
degenen met terechte kritiek op de
zionistische staat worden
aangevallen met het verwijt van
antisemitisme – tot aan
rechtszaken toe in een reeks van
landen. De terechte
verontwaardiging over de holocaust
door de fascisten in de Tweede
Wereldoorlog wordt misbruikt om
Israël als steunpilaar van
imperialistische
belangen alle ruimte te geven -
terwijl fascisten nu zelfs deel
uitmaken van de Israëlische
regering.
De eerste maanden van dit jaar
betrof de berichtgeving in de media
over Israël vooral de massale
demonstraties tegen de
ondemocratische plannen van de in
december aangetreden regering-
Netanyahu - met reactionaire
religieuze en fascistische partijen
zoals het Joods National Front van
politieminister Ben-Gvir, die
openlijk zegt het hele Palestijnse
gebied te willen annexeren.
Netanyahu c.s. willen de invloed
van het parlement op de
samenstelling van het
Hooggerechtshof vergroten en het
mogelijk maken dat een
meerderheid in het parlement
zonder de kritiek van het hof hun
reactionaire wetten door kan
voeren - vooral om harder tegen de
Palestijnen op te kunnen treden.
Tegelijk wil Netanyahu hiermee
voorkomen dat hij wegens
grootschalige corruptie de cel in
zou gaan.
Verzet tegen reactionaire coalitie
Maar dit leidde tot groot verzet
onder de Israëlische bevolking, die
in grote meerderheid niet gediend
is van reactionaire wetten, maar
ook onbelemmerd tegen de
bezuinigingen en corruptie van de
regering wil kunnen ageren.
Honderdduizenden Israëliërs
gingen dag na dag de straat op.
Uiteindelijk trok de regering de
wetten tijdelijk in, maar niet na
druk van het Israëlische leger, de
veiligheidsdienst en van de
Verenigde Staten - die hun
steunpilaar in het Midden-Oosten
jaarlijks miljarden aan militaire
steun geven.
Hun argument tegen deze
wetgeving was dat deze het beeld
van Israël als ‘democratisch eiland’
in het Midden-Oosten zou
verstoren. En dan wordt het
moeilijker de onderdrukking van de
Palestijnen te kunnen verkopen.
Hoe deze situatie te doorbreken,
waarbij de Palestijnen nog steeds
met honderdduizenden als
vluchtelingen moeten leven en in
Palestina worden onderdrukt en als
minderwaardig behandeld? Zij zien
hoe de regeringen
van de Arabische landen goede
betrekkingen met Israël aanknopen
– omdat dit voordelig is voor hun
economische en politieke belangen.
Zij zien hoe de Palestijnse
Autoriteit, die officieel de
Palestijnse gebieden bestuurt, zich
laat omkopen en machteloos is
tegen de Israëlische regering.
De Palestijnen kunnen alleen op
eigen kracht en op internationale
solidariteit vertrouwen. De weg
naar bevrijding van Palestina is een
nieuwe intifada opgezet van
onderaf, waarbij de leiders met
eigen belangen opzij worden gezet
en het alleen gaat om de belangen
van
werkende mensen. Zo een intifada
kan steunen op de solidariteit van
alle anti-imperialisten
en antifascisten. Nodig is een
aaneensluiting van de arbeiders in
Israël en in de Palestijnse
gebieden, op basis van het principe
dat Lenin al ruim 100 jaar geleden
formuleerde: ‘Geen volk kan vrij
zijn dat zelf andere volken
onderdrukt’.
internationaal
75 jaar Nakba - ‘catastrofe’
