Nodig is een aaneensluiting van de arbeiders
in Israël en in de Palestijnse gebieden
1 mei 2023
Op 15 mei herdenken de Palestijnen en hun vrienden overal ter
wereld de ‘Nakba’, de ‘Catastrofe’. Zionistische strijdgroepen
verjoegen 75 jaar geleden Palestijnen van hun land en jaagden
tienduizenden anderen op de vlucht om aan hun terreur te
ontkomen.
Meer dan 750.000 Palestijnen raakten ontheemd en hebben nog
steeds hun huis, hun land niet terug. Integendeel, in de tijdens de
zesdaagse oorlog van 1967 door Israël bezette gebieden worden
door zionistische kolonisten steeds meer nederzettingen
gevestigd.
Dat is in strijd met internationaal recht, maar werd en wordt door
de alle opeenvolgende regeringen van Israël niet alleen maar
‘gedoogd’, maar openlijk bevorderd. Kolonisten en het leger
gebruiken alle vormen van geweld tegen de Palestijnen die zich
verzetten.
Volgens cijfers van de VN zijn bij confrontaties tussen 2008 en
begin april dit jaar 6269 Palestijnen gedood - tegenover 293
Israëliërs. Dit inclusief de slachtoffers van strafexpedities tegen
familie of dorpsgenoten van iemand die een verzetsdaad heeft
gepleegd. In de media wordt overigens alleen bij Palestijnen van
‘terrorisme’ gesproken. Tussen de nederzettingen zijn wegen
aangelegd waar Palestijnen niet, of alleen na toegangscontrole
mogen komen. In de Gazastrook worden twee miljoen Palestijnen
in feite opgesloten als in een openluchtgevangenis, die ze alleen
met toestemming van Israël mogen verlaten. Palestijnen die in
Israël zelf leven hebben minder sociale voorzieningen dan de
andere Israëliërs, met als excuus dat zij ook geen militaire
dienstplicht (mogen) vervullen.
Apartheidsstaat
Amnesty International spreekt daarom van een
apartheidssysteem, dat in internationale verdragen als een
ernstige schending van mensenrechten wordt beschouwd. Maar
toch beperken de westerse bondgenoten, inclusief Nederland, zich
tot hooguit een zwakke kritiek op de Israëlische regering, terwijl
degenen met terechte kritiek op de zionistische staat worden
aangevallen met het verwijt van antisemitisme – tot aan
rechtszaken toe in een reeks van landen. De terechte
verontwaardiging over de holocaust door de fascisten in de
Tweede Wereldoorlog wordt misbruikt om Israël als steunpilaar
van imperialistische
belangen alle ruimte te geven - terwijl fascisten nu zelfs deel
uitmaken van de Israëlische regering.
De eerste maanden van dit jaar betrof de berichtgeving in de
media over Israël vooral de massale demonstraties tegen de
ondemocratische plannen van de in december aangetreden
regering-Netanyahu - met reactionaire religieuze en fascistische
partijen zoals het Joods National Front van politieminister Ben-
Gvir, die openlijk zegt het hele Palestijnse gebied te willen
annexeren. Netanyahu c.s. willen de invloed van het parlement op
de samenstelling van het Hooggerechtshof vergroten en het
mogelijk maken dat een meerderheid in het parlement zonder de
kritiek van het hof hun reactionaire wetten door kan voeren -
vooral om harder tegen de Palestijnen op te kunnen treden.
Tegelijk wil Netanyahu hiermee voorkomen dat hij wegens
grootschalige corruptie de cel in zou gaan.
Verzet tegen reactionaire coalitie
Maar dit leidde tot groot verzet onder de Israëlische bevolking, die
in grote meerderheid niet gediend is van reactionaire wetten,
maar ook onbelemmerd tegen de bezuinigingen en corruptie van
de regering wil kunnen ageren. Honderdduizenden Israëliërs
gingen dag na dag de straat op. Uiteindelijk trok de regering de
wetten tijdelijk in, maar niet na druk van het Israëlische leger, de
veiligheidsdienst en van de Verenigde Staten - die hun steunpilaar
in het Midden-Oosten jaarlijks miljarden aan militaire steun
geven.
Hun argument tegen deze wetgeving was dat deze het beeld van
Israël als ‘democratisch eiland’ in het Midden-Oosten zou
verstoren. En dan wordt het moeilijker de onderdrukking van de
Palestijnen te kunnen verkopen. Hoe deze situatie te doorbreken,
waarbij de Palestijnen nog steeds met honderdduizenden als
vluchtelingen moeten leven en in Palestina worden onderdrukt en
als minderwaardig behandeld? Zij zien hoe de regeringen
van de Arabische landen goede betrekkingen met Israël
aanknopen – omdat dit voordelig is voor hun economische en
politieke belangen. Zij zien hoe de Palestijnse Autoriteit, die
officieel de Palestijnse gebieden bestuurt, zich laat omkopen en
machteloos is tegen de Israëlische regering.
De Palestijnen kunnen alleen op eigen kracht en op internationale
solidariteit vertrouwen. De weg naar bevrijding van Palestina is
een nieuwe intifada opgezet van onderaf, waarbij de leiders met
eigen belangen opzij worden gezet en het alleen gaat om de
belangen van
werkende mensen. Zo een intifada kan steunen op de solidariteit
van alle anti-imperialisten
en antifascisten. Nodig is een aaneensluiting van de arbeiders in
Israël en in de Palestijnse gebieden, op basis van het principe dat
Lenin al ruim 100 jaar geleden formuleerde: ‘Geen volk kan vrij
zijn dat zelf andere volken onderdrukt’.
Solidariteit met
de Palestijnse strijd